BaM - "Zostań ze mną" Rozdział 13 Dzisiaj ja, Chloe zajmuję się blogiem Emi. Niestety jeszcze nie wybudziła się ze śpiączki. Podobno Leo siedział u niej już od ósmej rano. Widać, że mu bardzo na niej zależy, że ją kocha. Sęk w tym, że zawsze coś im psuje plany. Ja wstałam o dziewiątej. Umówiłam się o 12 z Charlie'm na dwór. Chciał ze mną się spotkać, żeby porozmawiać. Ucieszyło mnie to bardzo. o założyłam fajne ubrania, uczesałam i umalowałam się. Równo o usłyszałam dzwonek do drzwi. Jaki on punktualny. Zeszłam na dół i otworzyłam drzwi. Kiedy otworzyłam, zobaczyłam Charliego, który trzyma w ręce deskorolkę. Dowiedziałam się, że ja, Emilka, Charlie i Leo lubimy jeździć na desce. Wszyscy! Charlie pocałował mnie w policzek i wszedł do środka. Muszę przyznać, że zaskoczyło mnie to, ale się ucieszyłam! W domu nie było nikogo oprócz nas, więc zaprosiłam go do salonu. Przyniosłam chipsy i sok, włączyłam telewizor, po czym usiadłam obok niego, na kanapie. Od razu zobaczyliśmy jakiś nudny film, ale nie miałam za dużo programów, więc postanowiłam, że zostawię ten. - Martwię się o Leo. A w zasadzie to o Emi też. Szkoda mi ich. - zaczął rozmowę Charlie. - Wiem. Mi tak samo ich szkoda, ale co zrobimy? Jakiś pomysł? - zapytałam, siadając po turecku. Charlie oparł łokcie o kolana i patrząc w podłogę myślał. - Wiem. Kupimy coś do jedzenia, i pójdziemy do szpitala. Spróbujemy go jakoś pocieszyć i spędzić z nim trochę czasu. Przynajmniej nie będzie sam. Znając jego, będzie u niej siedział cały dzień. - odpowiedział Charls. - Ok, masz rację. Trzeba jakoś mu pomóc to znieść. - przyznałam, uśmiechając się szeroko. Nagle w środku nudnego filmu rozległ się huk i strzelanina. - W końcu się coś dzieje! - zaśmiał się Charlie, obracając się przodem do telewizora. - No nie? - odpowiedziałam z uśmiechem, również obracając się w stronę telewizora. Wyrwał mi to z ust, wreszcie zobaczyłam jakąś ciekawą akcję. Przez chwilę siedzieliśmy wpatrzeni w telewizor, nie odzywając się do siebie. Film rzeczywiście okazał się ciekawy. Po chwili kątem oka zobaczyłam, że Charlie próbuję mnie objąć ręką. Nie chciałam tego psuć więc udawałam, że o niczym nie wiem. Nagle ktoś dosłownie wparował do domu tak, że aż się przestraszyliśmy. Charlie szybko zabrał rękę. To był mój młodszy brat. Jak on mnie denerwuje. Wbiegł do salonu i dosłownie się na mnie rzucił. - Aa! Jestem duchem i Cię zjem! - krzyczał, uwieszony na mojej szyi. - Edd, głupku! Duchem to ty zaraz naprawdę będziesz, jak się na Ciebie zdenerwuję. - powiedziałam, wyrywając się z jego rąk. - Super! I będę niewidomy?! - krzyknął mi prosto do ucha. - Jak już to niewidzialny. Tak, będziesz. - odpowiedziałam, odsuwając się, żeby przypadkiem nie ogłuchnąć. A Charlie tylko patrzał i się śmiał. - Uuu.. I będziesz mógł ją straszyć w nocy! - dodał ze śmiechem Charls. - On nie musi być duchem, żeby mnie straszyć. - powiedziałam, śmiejąc się. Edd skupił wzrok na Charlie'm. - To twój chłopak? - zapytał mnie Edd, przyglądając się Charliemu dokładnie. - Nie Edd, zmykaj do pokoju i pomęcz zabawki, a nie ludzi. - odpowiedziałam podnosząc go i stawiając obok. Nareszcie sobie poszedł. To była dość dziwna sytuacja. Krępująca pewnie tak samo dla niego, jak i dla mnie. - To co? Możemy pójdziemy do Leo? - zapytałam Charliego, żeby zapomniał o czym mówił mój młodszy brat. - No to idziemy. - odpowiedział z uśmiechem Charlie. W tym momencie do domu weszła moja mama. Przedstawiłam jej Charliego. Chyba go polubiła. Wzięłam z pokoju jeszcze moją deskorolkę i wróciłam do Charliego. I poszliśmy do szpitala, po drodze wstępując do sklepu, żeby kupić jedzenie. Kiedy znaleźliśmy się w szpitalu, spojrzeliśmy przez szybę do sali, gdzie leżała Emilia. Był tam Leo. Całował ją! Wyglądało to dokładnie tak jak w bajce o Śpiącej Królewnie. Niestety różnica była taka, że pocałunek nie obudził Emi. Jaka szkoda.. Po chwili Leo znów usiadł przy niej. Szturchnęłam łokciem lekko Charliego i weszliśmy do sali. - Cześć, jak tam? - zapytał Charlie, witając się z Leo. - Nic się nie zmieniło. - odparł Leo. Przez około 15 minut siedzieliśmy przy niej, rozmawiając. - Leo, idziemy już? - zapytał w końcu Charls. - Oszalałeś? Nie zostawię jej tu samej! - odpowiedział od razu Leo. - Nie pomożesz jej. Poza tym tu są lekarze. - odpowiedział Charlie, pocieszając swojego przyjaciela. Ale wydawało się, że Leo tego nie słuchał. Dlatego po kryjomu wyciągnęłam telefon i napisałam do mamy Emi sms'a z pytaniem, czy przyjdzie. Odpisała, że będzie za 10 minut, więc do tego czasu siedzieliśmy w szpitalu. Wreszcie po dziesięciu minutach przyszła. Leo ucieszył się na jej widok, bo wiedział, że Emilia nie będzie musiała być sama. Przywitaliśmy się z nią, po czym wyszliśmy ze szpitala, zostawiając Emilkę z mamą. Udało nam się namówić Leondre, żeby poszedł z nami do skateparku. Spędziliśmy razem trochę czasu, jedliśmy przekąski, jeździliśmy na desce, a Leo chociaż przez chwilę, uciekł od tamtej sprawy. Bawiliśmy się super, jednak to, że Emila nie mogła być z nami, jednak nas przygnębiało. ------ Dzięki za przeczytanie 13 rozdziału ;> I jak? :)